Mijn kind en ik begrijpen elkaar gewoon niet

Begrijp je je kind regelmatig niet? Dat kan heel pijnlijk zijn. En daar kan je je erg voor schamen. Maar
vaak is er een hele goede reden waarom je je kind niet begrijpt. En wordt het tijd actie te ondernemen
om hier inzicht in te krijgen.
Regelmatig hoor ik ouders verzuchten dat ze niets van hun kind begrijpen. Waarna ze dat meteen
nuanceren. Want het is nog steeds een taboe als je moeite hebt met de opvoeding van je kind. En dat
is zo zonde, want meestal is er een hele goede reden voor. In veel gevallen is er zo’n verschil tussen
de persoonlijkheid van de moeder of vader en het kind, dat je het gewoonweg van nature niet kunt
begrijpen.

Je kind wil altijd wedstrijdjes doen, terwijl jij er een grote hekel aan hebt. Je wordt helemaal
gek van die wedstrijdjes.

• Je kind stelt constant vragen over hoe de wereld in elkaar steekt. Je hebt geen idee en eigenlijk ook geen interesse in de vragen en de antwoorden. Je wilde dat die vragen eens ophielden.
• Je kind is altijd aan het twijfelen als je iets vraagt, terwijl jij graag snel een antwoord wilt en zelf ook altijd snel beslist.
• Je kind huilt om het minste of geringste. Jij bent daarentegen veel meer een bikkel en denkt: ”Stel je niet zo aan”.
• Het tempo van je kind is zo langzaam, terwijl jullie vaak haast hebben om bijvoorbeeld op tijd op school te zijn.
• Je kind is thuis altijd gezellig en vrolijk, maar op visite verschuilt hij/zij zich het liefst achter jou en is er van je gezellige kind niets meer te merken.

Het helpt al enorm als je begrijpt waar deze verschillen vandaan komen. En met die inzichten kan je
vervolgens kijken hoe je ervoor kan zorgen, dat aan jullie beider behoefte wordt voldaan.

In het eerste voorbeeld was duidelijk in de blauwdruk te zien, dat het kind van nature een gezonde
behoefte had om zichzelf te bewijzen. Dat uitte zich bijvoorbeeld in wedstrijdjes. De rest van het
gezin had dat niet, dus dat leverde iedere keer strijd op. Logisch!

De moeder heeft toen op mijn advies haar zoon uitgelegd dat wedstrijdjes voor hem heel belangrijk
zijn, maar dat dit niet voor ieder kind geldt. Ze begrepen nu ook goed waarom het voor hun zoon wel
heel belangrijk en gezond was. Thuis gingen ze nu met plezier voor hem af en toe een spel spelen. En
ze hebben hun zoon meegenomen naar atletiek. De foto die ze me van hem stuurde bij zijn eerste
atletiekwedstrijd is goud waard. Ik heb zelden zo’n grote smile bij iemand gezien. Sinds hij elke week
wedstrijdjes kan doen met andere kinderen die dat ook leuk vinden, is de behoefte aan wedstrijdjes
thuis afgenomen. Dit lijkt misschien een klein iets, maar het scheelt dagelijks strijd.

Hulp zoeken om te begrijpen hoe je kind in elkaar zit, is dus geen zwaktebod of iets om je voor te
schamen. Maar juist een uiting van liefde voor je kind. Gun dat je kind en jezelf.